Film nie wykorzystal w pełni olbrzymiego potencjału i trudno wskazać konkretnie czym ową
szansę spalono. Nie szwankuje aktorstwo (może poza Freemanem, który wyjątkowo mdławo
rezprezentuje ludzkość), nie zawodzi obraz, a sama koncepcja jest świetna. Trochę
zmarnowano przestrzeń dialogów, które mogły momentami byc lepsze (ba- momentami
bywały świetne), a kilka pomysłów na pstryczek w nos rasy człowieczej potraktowano zbyt
trywialnie i niskopodłogowo (jak np. nozdrzotrąb i wykichanie kosmosu jako analogia do
infantylnej religijności ludzkości). Mimo tego film skutecznie broni się genialnymi wycinkami -
tragizmem postaci Wielkiej Głębokiej Myśli, charyzmą Prezydenta, świetnym epizodem
Malkovicha i oczywiście niezawodnym Billem Nighy w roli architekta kosmosu, łapkami na
myśli, bronią rażącą empatią, planetą biurokratycznych stworków i pomysłem na rozciągnięcie
ziemskich zjawisk na skalę kosmiczną (zagospodarowanie przestrzenne wszechświata, krach
gospodarki galaktycznej, hala montażowa planet). Piękne, rozczulająco-dystansujące
fragmenty dzielą ekran z kiepskimi żartami i marnowaniem taśmy, jakby reżyser chciał
zadowolić tą samą wizją i wymagających widzów i fanów głupkowatych dżingli. Gdyby nie to
potknięcie (brak konsekwencji i zdecydowania w wyborze grupy docelowej) można byloby uznać
"Autostopem..." za filmowe rozwinięcie genialnej montypythonowskiej "The galaxy song" Erica
Idle'a, która potrafi poprawić najbardziej skitraszony humor poprzez uswiadomienie, że nasze
nic nieznaczące życie jest efektem nieskończonej liczby wypadkowych, przez co paradokslanie
jest znaczy aż nazbyt wiele.
Mimo zastrzeżeń - można śmiało polecić, bez wyrzutów sumienia że skazuje sie kogoś na
marnowanie czasu. "Rozpoczynamy cykl życia".